Açılımı ?
Emniyet Teşkilatı,
Vazife malülü ve şehit aileleri yardımlaşma derneği …
Üç gün önce,
Derneğin davetlisi olarak ziyarete gittim …
Salona girdiğimde,
Duvardaki tablo ile karşılaştım…
Tablo,
Görevi başında,
2578 şehit resimlerinden oluşuyordu …
+
Gözyaşlarıma zar - zor hakim olduğum anlardan birini yaşadım…
Düşünsenize ?!…
Bu genç insanlar,
Ülkelerinde yaşayan insanların güvenliklerini sağlarken öldürülüyorlar …
Yine düşünsenize ?!…
Arkalarında,
Ağlayan-inleyen,
Tarifsiz acı içinde,
Evlat,
Eş,
Anne,
Baba,
Bırakıyorlar …
*
Yönetime,
Gazetecilik refleksi ile sorular sordum ?…
Herhangi bir kamu kuruluşundan,
Yardım ve destek görüyor musunuz dedim ?
Hayır cevabını alınca,
Bir kez daha acımsı duyguyla sarsıldım …
*
Acı,
Canlı yaşamın doğallıklarından,
Bir tanesi- bir gerçeği …
İstesekte istemesekte kabullenmek durumundayız …
Ancaaak !!!…
Yaşanan acıya,
Doğallık ötesinde kasıt varsa ?!
İşte,
Orada düşünüp,
Durum değerlendirmesi yapmak kaçınılmaz oluyor…
Ben,
Devlet aygıtında,
Millete görevli olarak hizmet edeceğim,
İnsanların güvenliğini sağlayacağım,
Devletin-milletin gözü önünde,
Genç yaşımda öldürüleceğim öyle mi ?…
Ölünce …
Biri,
Şehit diyecek…
Biri,
Kader diyecek…
Biri,
Bu işin doğasında var diyecek…
O zaman bende,
Böyle düşünenlere,
Bu tarifsiz acıyı sizde yaşayın,
Sonra değerlendirin derim …
Zaten,
Devletin ve milletin,
Bu kadar şehit ve gaziye,
Çocuklarına ailelerine sahip çıkmadığı durum,
Katmerli acıdan başka bir şey olamaz …
Öyleyse !
Yok öyle bir dünya,
Olmamalı böyle bir dünya !…
*
Ben o tabloya baktığımda …
Görünen görünmeyen,
Bilinen bilinmeyen,
Hatırlanan hatırlanamayan,
Sonsuz acılara boğuldum …
Acının tarifini yapamadım !…
Ya siz ?
Acının tarifini,
Yapabilir misiniz ?
Yapamazsınız…
Çünkü !
Acının tarifi yok …
+
Peki hep beraber,
Ne yapacağız ?…
Yukarıdaki tabloya,
Sahip çıkacağız
Yardımlaşacağız
Acıya ortak olacağız …